By Hatay’da 6 Şubat 2023’teki zelzelede eşi ve 2 çocuğunu kaybeden, kendisi de iki bacağından ampute edilen Ebru Çelikkol, biri engelli 2 çocuğunun bakımını tekerlekli sandalyede özveriyle sürdürüyor.
Çelikkol ailesi, Pazarcık merkezli, saat 04.17’de meydana gelen 7,7 büyüklüğündeki sarsıntıya Antakya ilçesi İpek Sokak’taki meskenlerinde yakalandı.
Sarsıntı anında dışarı çıkmayı başaran lakin kapı önündeyken yan bina üzerlerine devrilen 30 yaşındaki Ebru Çelikkol ile eşi Ahmet, çocukları Eren (3), Eylül (5), Metin (8) ve Havvanur (5) enkaz altında kaldı.
Yakınlarının yardımıyla kızı Eylül birinci gün, kendisi ve oğlu Eren de zelzeleden 40 saat sonra enkazdan sağ çıkarılan Ebru Çelikkol’un, eşi ve öteki iki çocuğunun cenazesine ulaşıldı.
Mersin’deki hastanede uzun müddet tedavi gören anne Çelikkol’un iki bacağı, oğlu Eren’in de sol bacağı ampute edildi.
Tedavilerinin akabinde anne Çelikkol, oğlu ve kızıyla yaklaşık 2 yılın akabinde döndüğü memleketi Hatay’da yeni bir hayat kurdu.
Hayırseverler tarafından yaptırılan süreksiz prefabrik meskende yaşama tutunmaya çalışan anne, pürüzüne karşın iki evladına fedakarca bakıyor.
“Çocuklar için güçlü olmak zorundayım”
Ebru Çelikkol, AA muhabirine, eşi ve çocuklarıyla zelzele öncesi huzurlu bir hayatlarının olduğunu söyledi.
Depremden sonra hayata zorluklarla devam ettiğini anlatan Çelikkol, “Depremden sonra çok şey değişti, eşimi, çocuklarımı kaybettim, çok makus günler atlattım. İki çocuğum için gayret etmek zorunda kaldım, acımı bile yaşayamadım. Çok tedaviler gördük.” diye konuştu.
Çelikkol, 14 defa ameliyat olduğunu fakat tüm gayretlere karşın iki bacağını kaybettiğini lisana getirdi.
Şu an erkek kardeşinin de takviyesiyle geriye kalan evlatlarına en âlâ biçimde bakabilmek için güçlü olmaya çalıştığını belirten Çelikkol, “En büyük motivasyonum çocuklarım, şayet onları da kaybetmiş olsaydım yaşamamın bir manası yoktu.” dedi.
“Tek korkum çocuklarımın geleceği”
Çelikkol, en büyük hayalinin çocuklarına bir konut alabilmek olduğunu anlatarak, şunları kaydetti:
“Ben engelli bir bireyim fakat çok şükür ki bu durum çocuklarımın bakımına mahzur olmuyor, onlar için elimden gelenin fazlasını yapıyorum. Sağ olsun Valimiz bizi buraya yerleştirdi lakin süreksiz konut, ben daha evvel de kirada oturuyordum. Mersin’de de tedavi sonrası 1 yıl kirada oturdum sonra Antakya’ya dönmek zorunda kaldım. Şu an engelli halimle çocuklarımın her istediğini karşılayabiliyorum. Tek tasam çocuklarımın geleceği, onlara bir çatı bırakmak istiyorum, meskenleri olsun istiyorum.”
