By Oyuncu Cem Yiğit Üzümoğlu, İstanbul’da Ekrem İmamoğlu’na verilen mahpus cezası sonrası başlatılan boykot davetini toplumsal medya hesabından desteklediği gerekçesiyle gözaltına alındı. Gece saatlerinde gerçekleştirilen “şafak operasyonu” ile konutundan alınan Üzümoğlu hakkında yurt dışı çıkış yasağı getirildi. Üzümoğlu’nun avukatları yasağın kaldırılması için müracaat yapsa da talep reddedildi. Bu nedenle oyuncu, Yunanistan’da başrolünde yer alacağı tiyatro oyununa katılamadı.
“YATTIĞIMIZ YERLER BERBATTI”
Gözaltı sürecini anlatan Üzümoğlu, rastgele bir fizikî şiddet yaşamadığını lakin gözaltı şartlarının insan onuruna uygun olmadığını vurguladı:
– Şafak operasyonu denilen o an, gece saat bir buçuktu. Kelamlı olarak bilmiyordum fakat içime doğdu. ‘Muhtemelen mahkemeye çıkaracaklar’ dedim. Gözaltına alındım. Rastgele bir makûs muamele yaşamadım. Bu ülkede aksi örnekler olduğu için, insani davranan polis memurlarına teşekkür ederim. Lakin yattığımız yerler çok berbattı, berbattı. Ekrem İmamoğlu da demişti ya, ‘buralar ivedilikle toparlanmalı’ diye çok haklı. Bizden sonra gözaltına alınan arkadaşlar, yerlerin boyandığını söyledi.
“BU TİYATRO SAHNESİ ELİMDEN ALINDIĞINDA BEN SANATÇI OLMUYORUM”
Yurt dışı çıkış yasağı nedeniyle “Baklava Cumhuriyeti” isimli memleketler arası oyuna katılamayan Üzümoğlu, problemin yalnızca fizikî değil, varoluşsal bir sansür olduğunu belirtti:
– Bugün bu röportajı bir tiyatro sahnesinde yapıyoruz. Fakat şayet bu sahne elimden alınıyorsa ve işimi yapmam engelleniyorsa, ben oyuncu olmuyorum. Bu yalnızca bir meslek değil; hayatta kalma biçimi, sağaltım.
– Türkiye’de oyunum oynatılmıyor, yurtdışında sahneye çıkmam engelleniyor. Bu iki yasağın farkı yok. Bu da bir sansür.
Neye nazaran veriliyor bu yasaklar? Kim karar veriyor? Anlamak mümkün değil.
“EĞER SÖYLEMİYORSA, BENİM GÖZÜMDE SANATÇI DEĞİLDİR”
Sanatçının toplumsal sorumluluğuna ait soruya verdiği karşılık ise, röportajın en dikkat cazibeli bölümlerindendi:
– Bir vatandaşın ne kadar sorumluluğu varsa, bir sanatkarın da en az o kadar sorumluluğu vardır. Sorun yalnızca sanatkarın konuşup konuşmaması değil; problem herkesin bir şey söylemesi.
– Lakin bilhassa sanatçı konuşmalı. Bence sanatçıyı sanatçı yapan şeylerden biri de muhalifliğidir. Ben hayatım boyunca muhalif kalacağım. Bu, birilerine yaranma ya da karşı çıkma sıkıntısı değil. Bu, yanlış gördüğünü söyleyebilme hamaseti.
– Sanatçı da olsa, sanatçı olmasa da herkes söylemeli. Fakat şayet sanatçı susuyorsa kusura bakmasın benim gözümde esasen sanatçı değildir.
