By NEVZAT UMUT UZEL/BAHAR TANRITANIR – Van’ın Gevaş ilçesinde 10 yıl evvel izlediği çizgi sinemanın tesiriyle balkondan atlayarak beyin kanaması geçiren 14 yaşındaki Halit Duranlı, uygulanan fizik tedavi sayesinde yatağa bağımlı olmaktan kurtuldu.
Bahçelievler Mahallesi’nde yaşayan Duranlı ailesinin en küçük çocuğu Halit, 4 yaşındayken Ramazan Bayramı’nın ikinci günü ablasıyla oyun oynadığı sırada, izlediği çizgi sinemanın tesiriyle kendini “süper kahraman” sanarak 2 katlı meskenin balkonundan atladı.
Ağır yaralı olarak ailesinin ve komşularının yardımıyla kaldırıldığı Van Eğitim Araştırma Hastanesinde yapılan denetimlerde beyin kanaması geçirdiği tespit edilen ve düşmeye bağlı felç (kuadripleji) yaşayan Duranlı, 3 ay ağır bakımda tedavi gördü.
Hastaneden taburcu edildikten sonra bir müddet yatağa bağımlı kalan Duranlı, ailesinin yardımı ve duvarlara tutunarak yürüyebildi.
Daha sonra hekimlerin yönlendirmesiyle fizik tedaviye başlayan Duranlı, aldığı dayanaklar ve azmiyle, yakınlarının takviyesi olmadan yürümeye başladı.
İzlediği çizgi sinemanın tesirinde kalarak yaptığı hareketin hayatını değiştirdiğini belirten Halit Duranlı, akranlarını bu hususta dikkatli olmaları için uyardı.
“Çizgi sinema izliyorum fakat artık tesirinde kalmıyorum”
Okula da yalnız gitmeye başlayan Duranlı, AA muhabirine, takviyesiz yürümeye başladığı için memnun olduğunu söyledi.
Ablasıyla bayramda şeker topladıktan sonra konuta geldiğini belirten Duranlı, “Eve geldik, televizyonun karşısına geçtik. Ablam bir çizgi sinema açtı. Bitinceye kadar izledik. Daha sonra balkona çıktık ve ablamın gözlüğü yere düştü. Ben de kendimi muhteşem kahraman sandım ve kendimi balkondan attım.” dedi.
Hastaneye kaldırıldığını ve uzun mühlet tedavi gördüğünü anlatan Duranlı, “Üç ay ağır bakımda kaldım. Meskene getirildiğim vakit yataktan kalkamıyordum. Ailem beni fizik tedaviye götürdü. Sezgin hocam (Fizyoterapist Sezgin Onat) ile tanıştım. Onunla birlikte yaptığımız aktiviteler sayesinde evvel sırt üstü yatmaktan kurtuldum, sonra oturmaya başladım. Vakitle yürümeye de başladım. Artık dayanak almadan yürüyebiliyorum.” diye konuştu.
Çizgi sinema izlemeye devam ettiğini belirten Duranlı, “O vakitler çocuktum, tesirinde kalmıştım fakat artık kalmıyorum. Çizgi sinemalar eğlenceli olabilir fakat şayet tesirinde kalırsak, başımıza berbat şeyler gelebilir. En büyük hayalim futbolcu olmak.” dedi.
“O günleri düşününce makûs oluyorum”
Anne Hayriye Duranlı ise balkondan düştükten sonra yatağa bağımlı kalan oğlunun 10 yıllık fizik tedavinin akabinde takviyesiz yürümeye başladığını lisana getirdi.
Oğlunu yatağa bağımlı kaldığı müddette kucağında taşıdığını anlatan anne Duranlı, “Boğazında ve ciğerlerinde hortum vardı. Çok güç durumdaydı lakin yürümeyi başardı. Fizik tedavi gördü. Çok şükür, artık kendi yürüyebiliyor. Evvelce çok çizgi sinema izliyordu. O gün ablasıyla balkonda oyun oynuyorlardı. Demek ki çizgi sinemanın tesirinde kalmış ve kendini balkondan atmış. Ben odadaydım. Kızım gelip ‘Anne, Halit’ dedi. Çabucak koştum. Hiçbir şey düşünmeden kucağıma aldım, hastaneye koşmaya başladım. Allah razı olsun komşularımdan, onlar da bana yardım etti, çabucak hastaneye yetiştirdiler.” sözlerini kullandı.
Çok sıkıntı günler geçirdiklerini belirten Duranlı, “Oğlum 3 ay boyunca ağır bakımda kaldı. Fizik tedaviye geldiğimiz vakitler onu yürütmeye ve oturtmaya çalışıyordum. Çok zayıftı. Kolları ve bacakları bedenine yapışmış üzereydi. Anlatırken bile tüylerim diken diken oluyor. O günleri düşününce çok makûs oluyorum. Artık çok şükür âlâ. Ne istiyorsa onu yapsın istiyorum. Koşsun, oynasın.” halinde konuştu.
“Aileyle ağır bir fizyoterapi süreci yürüttük”
Fizyoterapist Sezgin Onat da Duranlı’nın ağır bakım sürecinden sonra ailenin kendilerine başvurduğunu lisana getirdi.
Onat, şunları kaydetti:
“Halit’i fizyoterapiye aldığımız devirde sırt üstü yatmaya bağımlıydı. Bedenin tüm uzuvlarının etkilendiği bir felç durumu vardı. Geçirdiği nörolojik travma çok ağır olduğu için başlangıçta epeyce zorlandık. Aileyle ağır bir fizyoterapi süreci yürüttük. Nihayetinde Halit yürüyebiliyor. Bu usul ağır nörolojik hadiselerde beyin önemli hasar aldığı için nöron dediğimiz hücrelerin düzgünleşme potansiyeli çok kısıtlı hatta yok denecek kadar azdır. Bu yüzden mevcut nörolojik kapasitesini azamî düzeye çıkarmaya çalıştık. Bu da bize bir baht tanıdı ve Halit şanslı bir hastaydı. Bu vesileyle tekrar yürüyebilir hale geldi. Biz de çok keyifli olduk.”
